Jako małe dziecko Zosia była bardzo grzeczna i niczego złego nie podejrzewaliśmy. Do rodziny była raczej otwarta. Kiedy w wieku 4 lat poszła do przedszkola, nie rozmawiała z dziećmi poza jednym chłopcem, z którym się znała od urodzenia. Nie odzywała się do wychowawczyni. Po pierwszym semestrze zaczęła się odzywać do kolejnej dziewczynki.  Minął kolejny rok przedszkola,zmieniła się pani. W ciągu całego roku zaczęła rozmawiać z kolejnymi dziecmi, ale nie z wychowawczynią, ani z żadnym doroslym pracownikiem placówki.

Nasza historia, której mam nadzieję będzie jeszcze ciąg dalszy – oczywiście z happy endem. Pierwszy raz zwróciliśmy uwagę, że coś się dzieje, kiedy Kamilka miała 2 lata i ja wylądowałam w szpitalu. Po moim powrocie zaczęła chować się za mnie w obecności obcych ludzi. Potem przyszedł etap przedszkola. Przez 3 lata przez jej grupę przewinęło się 5 pań. Aby powiedzieć cokolwiek więcej o Kamili było im oczywiście

Nasza rodzina jest zwyczajna, pełna, niepatologiczna. Dzieci są dla nas najważniejsze. Nie przewidywałam, że jako nauczycielka będę musiała walczyć o normalne życie mojej córki z ludźmi po fachu  i specjalistami. Zosia rozwijała się prawidłowo do 3 roku życia . Była trochę nieśmiałym dzieckiem, ale nie można było o niej powiedzieć, że była wycofana. Od 1 do 3 roku życia opiekowała się nią opiekunka (ja pracowałam zawodowo). Była to osoba, tak teraz